
We vertrekken rond 10 uur richting Stavoren en het blaast goed. Zonder pardon lopen we 4 knopen achter de fok aan. Wat me verontrust is het aantal tegenliggers, vooral grote schepen die tegen de wind in voor het achterland kiezen en niet voor het wijde sop van het IJsselmeer.
Bij een eilandje ligt een verwaaid boothuisje. De nieuwste aanwinst????? Van Friesland. Iedereen met een brommer rijbewijs mag zo’n ding huren. Niet gehinderd door enige kennis gaat men dan op stap om pas als het te laat is te merken dat zo’n huis op het water wel heel snel de verkeerde kant uit vaart. Zo vergaat een mens snel de lust op varen en werd de vakantie niet wat men er zich van voor had gesteld. Heel sneu.
Inmiddels is er al weer een brug vervangen door een tunnel en rukken de akwaduktjes op in Friesland, totdat de subsidie pot van de EU leeg is. Maar het scheelt auto en boot een hoop op onthoud.

Eenmaal door de sluis wagen we een poging richting Enkhuizen maar al na een paar minuten weten we dat dat hem niet gaat worden. De kop dukt diep in de golven en het voelt niet goed . We draaien en lopen Stavoren binnen. We hebben goede ervaringen in de oude binnenhaven en er is nog plek. Niet dat die snel is gevonden want eerst gaan we heel dicht bij de sluis liggen, dan ontdekken we dat onze kabel niet lang genoeg is en de stroomkast niet haalt. Dan gaan we achterin liggen en daar vindt meneer het tochten, dat wordt opnieuw verhalen en ik merk dat mijn lontje toch wat aan de korte kant begint te geraken. Leuk dat je al 7 dagen bejaard bent maar dat je je dan het gedrag van een “ouwe seemelaar” moet aanmeten gaat mij te ver. En daar begint het de laatste dagen toch behoorlijk op te lijken. Dus van nu af aan eerst nadenken en eenmaal beslist is beslist. Een uur lang touwtje vast, touwtje opnieuw en weer los is niet aan mij besteed, dat begint mij teveel op werken te lijken.

Als we eenmaal voor de 3e keer vast liggen gaan we even aan de wal kijken bij de Firma De Groot, het bedrijf dat ons hielp met het tuigen van ons schip. Helaas boordde een trein zich, enige tijd geleden, op een toch wel erg onelegante manier naar binnen. Het is een trieste aanblik. Op die zolder hebben we de verstaging staan uitmeten en werden de ogen aan de staaldraden gemaakt. Het is bijna niet voor te stellen wat een klap dit geweest moest zijn. En wat een wonder dat er niemand gewond is geraakt. Het bedrijf is deze dag gesloten, we gaan morgen wel even kijken. Ook de supermarkt stellen we even uit tot morgen.
Ik ga lekker met mijn spinnenwieltje op het achterdek in de zon zitten spinnen. Met uitzicht op de dijk waar allemaal witte wolletje lopen die vast een keer als trui het leven warmte geven. Zo word ik na alle opwinding weer een tevreden mensje. En deze heerlijke zeildag pakt niemand ons meer af.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten