In de ochtend laat Zeeland zich weer van zijn ondoorgrondelijke kant zien. Gezien het tij hebben we geen haast maar het zal pas laat in de middag zijn als de zon weet door te breken. We bunkeren eerst, halen een fles gas en de verf op die is besteld. Bernard is zo lief om alsnog het Meekrap boekje voor mij te gaan halen bij het museum. Havengeld betaald en gevraagd of de Zeeland brug wel draaide bij dit zicht, men verzekerde ons van ja maar het leek wel ganzenbord, de brug sloeg mooi een ronde over en niemand die antwoord gaf op de VHF. Eenmaal door de brug zetten we koers naar de zandkreek sluis.
Zoals de fransen het zo mooi kunnen zeggen : Il n’y a pas une fuck de vent. Het is werkelijk bladstil. Bij de sluis zien we nog een heel klein stukje van het wrak dat er vroeger lag. Ooit zijn we hier met de tjalk kruisend tegen de stroom en wind in aangekomen toen de motor kapot was. Kan me niet herinneren ooit zo hard te hebben gewerkt. We hadden kromme tenen van de spanning en vroegen ons af of de deuren 1 of 2 miljoen zouden kosten. Gelukkig ging alles goed en toen de monteur het euvel zag bleek het een klusje van 5 minuten te zijn. Tegenwoordig noemt men dat een leermoment voor ons was het afzien.
Op het Veerse meer is er natuurlijk een hoop veranderd. We kijken onze ogen uit en stellen vast dat de voornaamste taak van een sloep het vervoeren van de vlag is. We overnachten op een eilandje en ik werk mijn blog bij en zet alle foto’s in de computer.
De zonsondergang was prachtig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten