Donderdag 30 september 2010

Na een nacht van hevige regen en een gehonoreerde subsidie voor het zagen van de lokale bossen is de toevoeging “rust” slechts een dichterlijke vrijheid. Ik begin de dag moe en met een voor mijn doen “kort lontje”. Er is weinig tijd om de dag even aan mij te laten wennen. Er zit, op een voor mij onverklaarbare manier, haast in de lucht. Ik heb geen zin in het heen en weer springen met fenders en trossen dus ik manoevreer. Het is niet druk in de sluizen en ondanks de regen die in een soort van constante miezer naar beneden dribbelt is het niet echt koud. Slechts de rode tonnen kleuren het landschap dat zich hult in grijzen . Toch kunnen we na de Krammersluizen zeilen, eerst is er niet veel wind maar in de loop van de middag komt er wat meer wind, uit een voor ons gunstige hoek, het grijs vervaagt. Omdat de Haringvliet brug na 15.30 uur pas weer om 18.30 gaat draaien besluiten we naar Ooltgensplaat te gaan. We hebben ook een wasmachine nodig.

Ooltgensplaat ligt verscholen achter dijken, bosjes en een sluisje. Het is er heel romantisch binnen komen. Als de zon dan ook weer gaat schijnen word ik helemaal blij. Komt het toch nog goed vandaag.

Wat minder is, is de enorme blauw alg in dit gebied. Bij het keersluisje hebben ze zelfs een bellenbaan om te proberen het tegen te houden, maar dat is onbegonnen werk, het water, de stenen aan de oever en de paaltjes aan de wallekant ze zijn allemaal groen. Het moet wel een heel slechtziende bioloog zijn geweest die dit fenomeen Blauwalg heeft genoemd.

Bij binnenkomst worden we verwelkomd door een oude baas, die vraagt of we bekend zijn. Zo nee, dan komt hij ons gelijk helpen. Het blijkt dat hij tot afgelopen juni de havenmeester was. Hij kan zijn baan dus duidelijk nog niet loslaten, want hij gaat ook gelijk van alles voor ons regelen, de code van het washok en de stroom, met als goede raad: een euro erin en als het niet werkt gewoon schoppen. Dat doen we dan ook en zie we hebben stroom. Ook de weg naar de supermarkt wordt uitgelegd en voor we het weten staat ook de echte havenpeer voor onze neus. Hij kan het gelukkig goed hebben dat het gras al voor zijn voeten is weggemaaid en we alles al weten. Helaas hebben we met de was een beetje pech. Het wassen gaat uitstekend alleen de droger laat het afweten. Gelukkig is er een was rek in de waskeuken en de rest gaat aan boord, gewoon ouderwets bij de kachel. Morgen wordt het volgens zeggen mooi weer en gaan de lakens buiten op de waslijn. Of we gebruiken ze als waterzeil. Komt vast goed.

Nu ga ik dit bericht weer proberen op het blog te krijgen en ook om een foto door de telefoonlijn de wringen. Met een breiwerk erbij heb ik alle geduld van de wereld en ik hoop meneer HI ook.

Helaas het is niet gelukt, maar ik blijf het proberen

Woensdag 29 september 2010

Het eiland heeft heel veel bramen die ik niet ga plukken omdat ik geen suiker heb, maar o wat heb ik daar spijt van. Die suiker had ik toch gewoon vandaag kunnen kopen. Domboooo.
Het is heerlijk weer met wind die een beetje uit de verkeerde hoek komt maar Bernard zeilt dat het een lust is. Het kruisen gaat prima en na een paar uur doen we Herkingen aan. We zoeken een bedrijf dat een showroom moet hebben van elektronische kaart systemen.
Als we net in de geul zitten krijgen we bezoek van een meeuw. Dieren schijnen iets met ons te hebben. Was er op het Veerse meer een zwaan die mij spontaan adopteerde en later in de week een meeuw die heel zielig om eten kwam vragen, nu strijkt er een meeuw op onze railing neer. Hij/zij kijkt vol belangstelling naar mijn net verworven kruidnootjes. Met haar zwemvliezen is het moeilijk om houvast te krijgen maar ze is vastbesloten deze lekkernij met mij te delen. Ik doe wat in een bakje en Bernard voert haar. Dat bakje is leeg voor je het weet. Ze blijft geduldig zitten wachten want er zat toch meer in die zak. Ja en… mooi niet…… ik heb nog wel een boterham. Als ik daarmee buiten kom en er stukjes afbreek eet ze uit mijn hand. Ik had verwachtte dat ze dat heel wild zou doen maar niets is minder waar, ze pakt de stukjes beschaafd en voorzichtig uit mijn hand zonder mij pijn te doen. Ze steelt mijn hart. Als haar vriendjes er aan komen verlaat ze de railing en we horen dat ze haar uitlachen: “Wat een watje ben jij zeg! Welke meeuw eet er nu kruidnootjes?" Ze trekt zich er niets van aan, ze poets haar veren en denkt: Toch was het leuk. En dat vonden wij ook.
Na uitgebreide voorlichting en weer wat folders rijker vertrekken we uit Herkingen naar het haventje op de Mosselbank. Ook hier anderhalve boot en rust. Nog even had ik de hoop dat ook hier de bramen tot in de hemel zouden groeien, helaas, geen braam te vinden.

Morgen draait de sluis weer en begint onze reis naar het noorden.

Dinsdag 28 september 2010

Vandaag staat Brouwershaven op het programma. Maar eerst gaan we een kijkje nemen in Scharendijke en den Osse, alle twee haventjes die we uit een vorig leven nog kennen. In deze hoek wordt duidelijk heel veel gedoken en gevist er zijn zelfs vistochten voor kids, met een vrolijke boot in bonte kleuren. Even wennen voor die vissen.
In Brouwershaven zit de havenmeester nog steeds boven op de sluis. Ooit organiseerden wij hier de week “Kunst onder Zeil”een varende tentoonstelling van keramisten die door de burgemeester van Brouwershaven werd geopend. In de gemeentehaven liggen nu ook vaste liggers maar er is nog steeds een steiger voor diegene die boodschappen willen doen. Je mag daar 2 uur liggen. Niet lang, zeker niet als we besluiten het Brouwers museum met een bezoek te vereren. Helaas werkt de museumjaarkaart hier niet, maar 65 + weer wel dus krijgt Bernard wel 50 cent korting. Het is een lief maar o zooooo koud museum. We hebben alles vluchtig kunnen bekijken, mede door de tijdsdruk maar vooral doordat het onaangenaam koud was.
Braaf als we zijn vertrekken we na 2 uur, jammer ik had nog graag wat door de kleine straatjes gezworven en het vervolg van de tentoonstelling over vader Cats in de kerk bekeken, maar we troosten ons met heerlijke vis, voor het avond eten.
Het haventje op het eiland Stampersgat is knus en beschut, er liggen zo’n 8 schepen. Het zijn allemaal kleine drijvende werelden op zich. Dobberende huisjes met rustzoekers, heerlijk. In de zomer ziet het er hier beslist heel anders uit.

Maandag 27 september 2010

We hebben heel erg lang geslapen en voor vertrek maken we nog een kleine wandeling over het eiland. Helaas is het weer ook nu niet je dat. Het miezert. We hebben besloten om even naar Porte Zeelande te gaan en dan naar het bezoekerscentrum in de Punt.
Porte Zeelande ontvangt ons hartelijk voor een boodschap en we hoeven geen havengeld te betalen. Helaas is het daar op z’n Duits gezegd: Tote Hose. Veel huizen staan leeg of te koop. Een hoop huizen zijn al vies van de luchtvervuiling en het geheel ademt een sfeer van “vergane glorie”. Vooral met dit weer is het er troosteloos. In de scheepswinkel hebben ze gelukkig wel de zeilnaalden waar we al zolang naar op zoek waren. Er moet een overdekt winkelcentrum zijn maar we zijn er niet eens naar op zoek gegaan.
Dan op weg naar de Punt. Op internet zag het bezoekerscentrum er super gezellig uit er stonden echter geen openingstijden bij. Volgens de almanak zou het iedere dag van 10 tot 16.00 uur geopend zijn, niets is minder waar, alles is potdicht. We hebben een beetje de pee in maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de bramen die er langs de weg groeien. De herfst begint op kleur te komen en we snoepen van de bramen en komen als twee kleine kinderen met blauwe lippen en handen terug aan boord.
Het regent inmiddels zeer overtuigend en we varen terug naar het eiland waar we gisteren ook hebben gelegen. We maken het gezellig met een flesje wijn en kaasfondue. De kachel doet zijn werk uitstekend

Zondag 26 september 2010

De wind heeft zich vannacht van haar slechtste kant laten zien, een dikke zeven met enorme vlagen. In de ochtend is het even helder en daarna klapt het dicht, het regent nauwelijks maar de van zon moet tot het einde van de middag haar best doen om het van de mist te winnen. Tijdens het ontbijt horen we dat vanavond de sluis is gestremd tot de 29ste ivm werkzaamheden aan de brug. Gelukkig waren we toch van plan om een paar dagen op de Grevelingen te blijven want anders hadden we er gelijk weer uit gemoeten. Ondanks dat het geen vrolijk weer is kunnen we zeilen, we kijken even in het haventje van Bommenede en eten er wat soep. Voor we vertrokken had ik een hoop van de groentes die ik had gekregen verwerkt en in potten gedaan. Het blijft allemaal prima, De gourgette soep van Pien en Henke en de snijboontjes van Marjo’s Hoeve, we eten het regelmatig.
Daarna zeilen we door naar het haventje van de Ossenhoek. We hebben nog maar net vastgemaakt of daar is de zon. Heerlijk op het achterdek met een prachtig uitzicht over het water en de andere zeilers. Als het avond wordt liggen we helemaal alleen in de haven.
Slechts een meeuw komt met een zeer klagelijk geluid bij ons bedelen, hij klinkt heel zielig en zo kijkt ie ook. Nog nooit meegemaakt en hij wint, ik heb nog een zak met eenden broodjes en die worden nu spontaan meeuwen broodjes.

Zaterdag 25 september 2010

De waarschuwingen zijn nog steeds NW 6 tot 7. We doen wat boodschappen en besluiten Goes voor deze reis te vergeten en met wind en stroom mee achter de fok aan naar Bruinisse te gaan. We willen nog graag een paar daagjes Grevelingen doen.
We kunnen alles zeilen en lopen zo’n 5 knopen alleen op de fok. Soms is het best spannend. Er zijn opnieuw veel schepen op het water. We hebben geluk en de buien vallen meestal niet HIER maar DAAR. De bijbehorende wind krijgen we wel. 1 Keer wordt ik bijna omver geblazen. Heel veel jachten zeilen hun gangboorden flink onder water.
Een van de bruggen bij de sluis van Bruinisse is kapot en staat permanent omhoog, daarom draait de sluis wat minder vaak. Er liggen heel wat jachten voor te wachten. Het schutten verloopt dan ook wat chaotisch. Ook deze sluis wordt op afstand bediend, net als de Zandkreek sluis en de Zeeland brug, alles gaat via de Roompot. Niks mopperende hoofdschuddende sluiswachters meer die als beste stuurlui aan wal, de schippers op zijn missers wijst. Alleen een kale stem uit een luidspreker die zegt dat iedereen op moet schieten. Gevolg is dat iedereen de eerste beste bolder pakt die die tegenkomt, even omkijken en doorvaren zodat iedereen een plekje heeft is verleden tijd. Ik lig, punt uit.
Het weer begint zich inmiddels van zijn slechtste kant te laten zien en we besluiten gelijk na de sluis bij de WSV Bru te overnachten, er is precies nog 1 plaats en verder ligt het met een gezelschap schepen uit Dordrecht meer dan vol, die hebben voor vanavond het clubhuis afgehuurd. Buiten het havengeld kopen we een soort van 10 rittenkaart voor de Grevelingen. Daarmee mag je gratis op de eilandjes liggen. Inmiddels giert het van de wind en slaan de stortregens op ons roefje, binnen snort de kachel en ga ik proberen om op het net te komen.
Voorlopig zijn de berichtjes aan mijn blog zonder foto’s want meneer HI van prepaid begint een beetje te mopperen over de hoeveelheid bytes, en dat maakt dat mijn internet wat trager werkt dan normaal. De foto’s komen wel weer als ik thuis ben.

Vrijdag 24 september 2010

Om 7 uur uit de veren, kacheltje aan en kopje koffie. We willen het tij mee hebben. Bij de scheidings ton van de Zandkreek blijkt de wind en het tij helemaal goed voor Neeltje Jans en dat gaan we doen. Niks Goes, omdraaien en heerlijk zeilend met een stralende zon op de Zeelandbrug af. We moeten daar toch eerst weer doorheen. We zeilen onder vol tuig en het gaat perfect.
Bij Neeltje Jans is een kleine haven met een steiger. Helaas blijkt heel Neeltje Jans een soort van pretpark te zijn geworden. Het voorlichtings centrum is hier in op gegaan. De schommel en de glijbaan ontgroeid, niet in voor een vaarttochtje op een zwaaiboot en de klimwand te hoog, besluiten we slechts wandelend de omgeving te verkennen . Wat is er een hoop veranderd in en om de Oosterschelde. Je mag nergens meer droogvallen alle kreken en prielen zijn in beslag genomen door de visserij, overal liggen plastik tonnen in het water waar mossels in hangmatten hun jaren slijten. Bij Neeltje Jans zijn hele installaties in het water die bovendien nog eens een heleboel herrie maken. De rotzooi aan de wal is ook een aanfluiting. Geen wonder dat je nauwelijks nog platbodems ziet in deze omgeving, wat moet je hier nog met je boot als je nergens nog lekker voor anker een wandelingetje over de platen kunt maken. Nee geef mij onze wadden dan maar, met weemoed kijk ik in ons mooie Oosterschelde boek. Toen de zandbanken nog niet waren afgebakend en de mossel gewoon nog zelf besliste waar hij groot ging groeien.
We horen dat het weer slechter gaat worden. Eerst denken we aan Colijn maar gezien de windrichting kiezen we voor Zierikzee. Opnieuw een heerlijke zeiltocht. We zijn nog maar net binnen of de vloeddeuren gaan dicht. Het was een super zeildag en we hebben genoten.

Donderdag 23 september 2010

We staan vroeg op omdat we koffievisite krijgen in Veere. Bij de havenmeester kopen we een pak melk en ik bak nog gauw een koek. Maar zoals ik had kunnen weten is een afspraak met een echte kunstenmaker een vaak wat moeizaam proces. Na een uur check ik “ het net” en ja hoor het feestje gaat niet door. Schuldig is een kapotte auto, een mobieltje dat zoek is geraakt en geen pad-vinder-genen, maar verder gaat het goed met hem, hij vindt de weg naar noorden nog wel een keer, als de tijd daar rijp voor is.
We gaan het dorp in en bekijken de plaatselijke leveranciers, de musea zijn nog niet open. We ontdekken een heel leuk huishoudelijk winkeltje en vergapen ons aan alle dingen die zijn uitgevonden om het de huisvrouw makkelijker te maken. Je komt er dan vanzelf achter dat je een heleboel dingen toch als moeilijk moet ervaren. We kopen een paar kleine handigheidjes. Tot onze verbazing is er in heel Veere wel een bakker , voor die Frische Brötchen , maar geen kruidenier voor het bier. Iedereen doet hier blijkbaar buiten het dorp boodschappen. De kabouterboom waar ons kind vroeger zat te wachten tot er eentje naar buiten kwam is er helaas niet meer, de bomen zijn vervangen.
Het is mooi weer en we besluit naar Geersdijk te zeilen. Een vluchthaven waar we vroeger met de tjalk vaak verbleven. Mooi en rustig en eenmaal daar kruip ik achter mijn spinnewiel, pootje omhoog want ik heb niet zo’n goeie dag vandaag. Tegen de avond besluiten we dat als we de volgende dag naar Goes willen het handiger is om alvast bij de sluis te gaan liggen. De bruggen in Goes draaien niet al te vaak. Hoewel er twijfel is of we de sluis nog bij daglicht halen besluit ik dat het nog kan en we gaan. Het is een prachtige rustige tocht, we halen de sluis, schutten en maken achter de sluis vast. Voor de rest van de avond kruip ik opnieuw achter mijn spinnewiel.

Woensdag 22 september 2010

Wat een goddelijke dag, het weer is geweldig en er is zelfs een beetje wind uit de goede richting. We zeilen het hele Veerse meer over, er is zoveel nieuws te zien, Natuurlijk komen er een hoop oude herinneringen boven toen we met de kinderen hier vakantie vierden als we niet moesten charteren. Het is heel erg druk op het water voor zo’n door de weekse dag. Aan het einde van het meer zijn een heleboel dijk overgangen naar zee gemaakt. Er zijn heel veel meer afmeer mogelijkheden, maar ook hele delen gesloten. Toch is er een goed evenwicht gevonden tussen natuur en recreatie.
Natuurlijk ligt Veere er nog altijd even mooi bij als vroeger, zeker met deze zon. De rondvaart boten zijn nog hetzelfde en op de Haringvreter lopen geen paarden meer maar koeien.
Er zijn plekken waar de snelheids duivels zich mogen uitleven, wat ze onder luid gegil van “lekker eng” ook uitbundig doen en een wakeboard baan. Aan de eilandjes zijn wat meer steigers en de jachthavens puilen uit.
Het valt ons wel op dat er relatief heel erg weinig platbodems zijn, we zien er slechts een paar, misschien heeft het te maken dat de mensen die nu varen van een toch enigszins hoog 65 + gehalte zijn en die hebben hun platbodem vaak al ingeruild voor een motorboot.
Het water van het meer is bijzonder helder en de bodem is op de ondiepe stukken die Bernard verkent dan ook goed te zien. Minder prettig gezicht is de grote hoeveelheid kwallen.
Na een dag lang heerlijk zeilen meren we af op het mosseleiland en wordt de tafel lekker buiten gedekt. Deze dag pakken ze ons mooi niet meer af.

Dinsdag 21 september 2010

In de ochtend laat Zeeland zich weer van zijn ondoorgrondelijke kant zien. Gezien het tij hebben we geen haast maar het zal pas laat in de middag zijn als de zon weet door te breken. We bunkeren eerst, halen een fles gas en de verf op die is besteld. Bernard is zo lief om alsnog het Meekrap boekje voor mij te gaan halen bij het museum. Havengeld betaald en gevraagd of de Zeeland brug wel draaide bij dit zicht, men verzekerde ons van ja maar het leek wel ganzenbord, de brug sloeg mooi een ronde over en niemand die antwoord gaf op de VHF. Eenmaal door de brug zetten we koers naar de zandkreek sluis.

Zoals de fransen het zo mooi kunnen zeggen : Il n’y a pas une fuck de vent. Het is werkelijk bladstil. Bij de sluis zien we nog een heel klein stukje van het wrak dat er vroeger lag. Ooit zijn we hier met de tjalk kruisend tegen de stroom en wind in aangekomen toen de motor kapot was. Kan me niet herinneren ooit zo hard te hebben gewerkt. We hadden kromme tenen van de spanning en vroegen ons af of de deuren 1 of 2 miljoen zouden kosten. Gelukkig ging alles goed en toen de monteur het euvel zag bleek het een klusje van 5 minuten te zijn. Tegenwoordig noemt men dat een leermoment voor ons was het afzien.

Op het Veerse meer is er natuurlijk een hoop veranderd. We kijken onze ogen uit en stellen vast dat de voornaamste taak van een sloep het vervoeren van de vlag is. We overnachten op een eilandje en ik werk mijn blog bij en zet alle foto’s in de computer.
De zonsondergang was prachtig

Maandag 20 september 2010

Al ’s morgens vroeg begint Bernard te praten over de volgende haven. Nou echt niet. Ik heb Zierikzee nog niet eens bekeken en ik realiseer mij dat Jongens zijn om te gaan en Meisjes gaan om te zijn. Voor hun is de weg het avontuur en voor ons de plaats. Alet die ’s avonds op bezoek komt bevestigt dit van harte en herkent het probleem. Voor haar gaat het ook vaak te snel.
Het waait nog hard en ik ben ook nog moe van de vorige dag. We bakken in de ochtend koek en brood en gaan in de middag boodschappen doen, langs de museum haven scheepjes kijken en naar het maritiem museum. Het museum zit in een oude gevangenis en sommige kamers hebben een voor mij niet zo’n prettige sfeer vooral in de martelkamer krijg ik het koud. Wegwezen dus. Het gebouw is verder prachtig, je krijgt er zeker waar voor je geld. O.a. mooie rode met meekrap geverfde wol. Uit een beetje verkeerde zuinigheid koop ik het boekje hierover niet, daar heb ik in de avond spijt van. De rest van de middag zit ik lekker achter mijn spinnewiel.
Andre en Alet komen in de avond aan boord, alle materialen die ik over had hebben de reis uit het noorden overleefd en die gaan weer met Alet mee. Dat scheelt een tas. Met de heerlijke fles wijn die we van Kees en Marjo kregen voordat we op reis gingen vieren we deze gezellige avond.

Zondag 19 september 2010

We staan laat op en we besluiten nog even naar St Phillipsland te zeilen, dat gaat heerlijk. Zoals zeilen bedoeld is, rustig aan en in het zonnetje. Flipland is liefelijk om te zien, maar al wandelend komen we toch wat minder vriendelijke kanten tegen, zoals een anti abortus poster en met grote letters op de parkeerplaats RAUS, verwijzend naar de duitse toeristen. Ook de afkeurende blikken van een schip op zondag in de haven liegen er niet om. Maar ja wat wil je als je nieuwsgierig genoeg bent om te komen kijken wat er voor schip ligt dan moet je dat natuurlijk compenseren. Soort van Urk op z'n Zeeuws.
We zeilen terug en voorbij St Annaland wordt het ruiger, ik haal het zeil er af en onder water zeilen aan. Dat is een bijna te zware taak voor mij, soms ben ik gewoon een te klein mensje voor deze krachten. Het wordt een zware tocht tegen de wind in met veel water aan dek. Een golf vindt mijn mouw en ook mijn kant van het bed is nat. We hebben onbedoeld van de luchthapper een waterhapper gemaakt. Dom oh dom. Gelukkig is er nog het antisnurkbed en dat slaapt ook prima.
We gaan een borrel drinken in de Gekroonde Suikerbiet onze vroegere kroeg waar heel wat charterverhalen onder het genot van een borrel de tafel eer aan deden. Ooit maakte ik er een maaltijd voor alle schippers en meer dan honderd gasten. We vallen nu met onze neus in de boter, op zondagmiddag zijn er allemaal lekkere happen voor de gasten. Spiesjes met garnalen en stokbrood met salade. Heerlijk. Ria Geluk die vroeger dit cafe had heeft het zo’n 9 jaar geleden verkocht. Zij heeft ook nog een poosje Zeilvloot de Zeeuuwse Stromen gerund die wij met elkaar hadden opgericht. In het kanaal liggen nog wel wat charterschepen maar ik herkende er niet eentje van, hoe kan het anders na 28 jaar. Op de plek waar wij vroeger lagen ligt nu de Geertrui een schip dat vroeger van Bos Kalis was met Jos Rolff als schipper. Het schip maakte dagtochtjes met banken en bedrijven. Jos schreef de allermooiste verhalen zonder ooit maar 1 naam te noemen. Na de dagjes uit bleef er altijd een hoop eten over dat altijd zijn weg naar onze keuken vond en de kinderen kregen van hem vaak een blikje prik, een unicum in die tijd. Wie het schip nu in eigendom heeft weet ik niet, daar komen we vast wel achter.

Zaterdag 18 september 2010

Beetje laat op. Na het ontbijt het dorp in voor de post en de boodschapjes. Het is niet helemaal mijn dag vandaag. We moeten ons haasten want Bernard heeft beloofd om op tijd weg te zijn. Dan ligt er een grote klipper tegen de bunkerboot dus dat gaat hem niet worden. We hebben nog diesel en gas, geen echt probleem dus. Op naar de Volkerak sluizen. Ook daar is het een en ander veranderd. Je kunt er nu ook overnachten. De sluis staat open en we kunnen gelijk mee. Er is geen bellenbaan meer, daar kon je vroeger zo mooi van achterste voren komen te liggen. Helaas kun je nu ook niet meer achter de sluis droogvallen. Er is geen eb en vloed meer en alles is natuurgebied geworden en tot verboden gebied verklaard.
Helaas is alles recht in de wind op en in kruisen hebben we geen zin. Tot aan de Krammersluizen is het dus motorwerk. Het is wel heel druk op het water. Bernard had al een paar keer moppers over de sluis omdat er zout en zoet water gewisseld moest worden en je daar dan 3 kwartier voor in de sluis lag. Nou denk ik dat ie het heeft gedroomd want we waren binnen de kortste keren geschut en niks wachten gewoon gelijk de sluis uit. Oude mannenmopper noemen wij dat. Na Bruinisse even in de vluchthaven gekeken, ook daar moet je gewoon betalen en zijn er nauwelijks voorzieningen voor jachten.
We besloten om richting St Phillipsland te gaan. Dat valt ook te zeilen en dat gaat goed onder fok en kluiver. De hele dag schijnt de zon voluit maar het begint duidelijk frisser te worden. Bij Sint Annaland liggen voor de haven mooie gele boeitjes om aan vast te maken. Weet je zeker dat je anker niet gaat krabben dat slaapt wel zo rustig. Dat is wat ik vanavond dan ook maar eens vroeg ga doen.

Vrijdag 17 september 2010

We vertrekken bij mooi weer maar kunnen niet voorkomen dat er aan het begin van de dag nog wat pittige buien ons weten te vinden. Nu hebben we volop stroom mee en we spuiten door het Spui. Wat we doen onderweg is het haventje van Goudswaard bekijken, een prachtige watertje dat we niet helemaal tot het einde durfden uit te varen, maar mooi en rustig. Zeker een bezoek waard op de terugweg.
Blinkvliet vinden we 3 x niks, gewoon een jachthaven met niks erbij, meer een jachten stalling te water.
Inmiddels begint de herfst haar kleur te vinden. Met de donderende wolken en de felle zon een prachtige film om naar te kijken. Dan kunnen de zeilen omhoog. Wat is het een feest om een boot te hebben waar je soms ook mee kunt zeilen. Wat een rust.
We varen langs Tiengemeten een eiland waar we zo’n kleine dertig jaar geleden als eerste charterschippers in deze buurt onze jaarlijkse wedstrijd voeren. Met mensen als Jan van Aartrijk van de klipper Avontuur. Met Dicky van Andel met zijn Willem Jakob, die altijd weer door de RP te water werd aangehouden omdat ze dachten dat hij nog geen 16 weg. Hij was al wel 26 . En Theo en Marijke die geen mast hadden en woonden op hun schip. We meerden met elkaar af aan een steiger en spraken af wat de startlijn was, welke tonnen we moesten ronden en tussen hoelaat en hoelaat we zouden starten. Iedereen nam zijn eigen tijd op en de snelste was de winnaar. Heerlijk simpel, geen geneuzel en geen rating, varen met die bak. Als je klaar was leverde je je briefje in bij Theo en had Marijke warme chocolademelk en de houtkachel aan. Dat waren nog eens tijden. Inmiddels is de race rond Tiengemeten een officiële wedstrijd met toebehoren. En de steigertjes zijn verdwenen. Alle boeren vertrokken, het pontje zet de kinderen niet meer over om naar school te gaan en het eiland is tot natuurgebied verklaard. Tonnetjes er om heen, ander feest.
Door de Haringvlietbrug op weg naar Willemstad. We zien dat om 15.00 uur met 5 jachten die door de brug gaan een file ontstaat die net zo lang is als de brug. Dat gaat snel.
Bij Willemstad is een hele nieuwe jachthaven gekomen, als we de oude haven in willen dan blijkt er een feestje te zijn van voornamelijk oude sleepbootjes. Leuk om te zien maar pech voor ons, we kunnen er niet bij. Hoewel ze wel vragen of wij er ook bij horen, wat op zich weer een kompliment is. We zijn weer te eerlijk en worden doorverwezen naar de jachthaven. Niet echt erg want onze wastas verlangt naar een natuurlijke geur uit een flesje. Zo’n soort van reclame geur met blije huisvrouwen. We gaan naar de wasserette en dan de oude haven in en zien daar Piet Joosten, de vroegere havenmeester van Willemstad, inmiddels 74 jaar, nog steeds aan de zware shag en aan de borrel. Hij heeft het nog steeds goed naar zijn zin en moppert heerlijk omdat de organisatie in de haven een beetje uit de hand begint te lopen. Ach het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En ik kijk met weemoed naar de Pieternel, die ligt op de plaats waar wij met onze tjalk De Twee Gebroeders zolang gelegen hebben. Nu zijn we gewoon een jacht . Morgen gaan we het dorp nog een keer goed bekijken.

Donderdag 16 september 2010

Welke malloot heeft de sluisdeuren vannacht dicht gedaan? Potdorie en de mannetjes van de gemeente ook nog te laat om ze open te doen dus toen konden we er niet meer uit.
Prachtig bord op de deuren van 1 richtingverkeer, neem toch niet aan dat je met je bootje door de sluisdeuren mag varen. Tegen de tijd dat we eruit kunnen hebben we het getij weer tegen.
Dan maar naar Nieuw Beijerland, piep klein maar heel gezellig met een prachtige molen en een mooi buitendijksgebied. Een aardige dame is daar de havenmeester en is zeer bereidwillig om ons van water en stroom te voorzien. We wandelen een beetje het dorp rond maken de plaatselijke kroeg onveilig.
Er lopen prachtige wolletjes op de dijk, maar die vestjes hebben ze eerst zelf nodig voor de winter. Hopen maar dat ze daar volgende jaar nog wonen en hun vachtjes af willen staan. Voorlopig heb ik nog genoeg te spinnen aan boord. Dat doe ik regelmatig en Bernard is aan zijn molen voor op de treinbaan begonnen.

Woensdag 15 september 2010

En zoals het al de hele vakantie gaat, vandaag laat het weer zich van een hele andere kant zien. De wind is ook iets minder maar wel pittig. Mijn camera draait over uren en ik merk dat ik nog steeds een echt Rotterdamse ben, ik vind het een geweldige stad. Iedere keer als ik het zie krijg ik weer een brok in mijn keel, het is en blijft gewoon mijn stad. Niet dat ik er ooit nog zou kunnen wonen, maar jongens wat een schoonheid. Ik geef toe ik ben bevooroordeeld en sommige stukken zijn best mooi van lelijkheid, maar toch.





Het gekrioel op het water van grote, hele grote en super grote schepen vind ik geweldig. Kranen, loodsen en vervallen waterkanten. Boeien, radarposten en scheepjes op het droge.




En dan opeens tussen alle staal en beton een molen die haar plaats niet heeft hoeven afstaan.




Op de Oude Maas lijkt het of ze af en toe een blik motorboten hebben opengetrokken. De grootste voorop en de kleinere er achteraan. Die zijn vast met een reisje van de KNMC (kan niet manoevreren club) op stap. Soort van bejaarden schoolreis. De Botlek en de Spijkenisse brug gaan open voor de beroepsvaart en dan kunnen wij gelijk mee.



Het brughoofd van de oude Spijkenisse brug staat er nog



Op het Spui krijgen we het tij wel heel erg tegen en we lopen Oud Beijerland binnen, eigenlijk alleen voor een tijstop maar we vinden het hier heerlijk en de kentering is pas in de avond. We wandelen lekker het dorp in. Bezoeken de markt. We hoeven morgen niet heel vroeg weg.


En daar is opnieuw de regen…………….

Dinsdag 14 september 2010

Wij vetrekken redelijk bijtijds maar hebben al bij de eerste brug pech, hij gaat net voor onze neus dicht. De brugwachter wil wel een beetje meewerken dus draait hij de volgende keer een klein beetje te vroeg en met de vlam in de pijp moeten we de Alblasserdam brug net kunnen halen. Hoe harder we varen hoe harder het regent. Bernard heeft haast en ik vraag hem voor welke rederij hij vaart, ik dacht geboekt te hebben bij “Rederij Vakantie” maar dit gaat op werken lijken. Als dan ook nog blijkt dat de brug kapot is en helemaal niet draait…………….

We zijn niet het enige jacht en massaal wordt besloten de andere kant op te gaan om in de Veerhaven van Rotterdam te overnachten. Het is dat ik weet dat de zon er ook kan schijnen maar het is bar en boos. Ik probeer nog een paar foto’s te maken maar het grootste deel van de tijd blijf ik benedendeks. Inmiddels begin ik ook te ervaren hoe het leven met een bril is als het heel hard regent, daar wordt ik dus niet echt vrolijk van.

De van Brienenoordbrug is hoog genoeg maar de Koningsbrug en de Zwaan moeten voor ons open. De Veerhaven biedt beschutting en we gaan naar het Wereldmuseum alwaar ik mijn bejaarde cultuur barbaar aan boord, die meestal alleen maar roept: “ik ben bang dat het Kunst is”, weet over te halen een museum jaarkaart aan te schaffen. Er is een prachtige tentoonstelling over de Inca’s, we kijken ook nog even bij andere culturen maar we zijn te moe, de harde wind en de regen eisen hun tol.

Maandag 13 september 2010

Prima geslapen, daar knapt een mens van op. We beginnen de dag met wachten voor een brug, maar de rest van de dag zit het helemaal mee. Het weer is geweldig, alle bruggen die eigenlijk niet zouden draaien doen het zomaar weer. Zeer tot verrassing van mede zeilgenoten die allemaal naar het zuiden trekken en de plaatsjes waar we doorheen komen zijn beeldschoon. Wat is Nederland toch prachtig.

Overal prachtige panden aan het water, vrolijke mensen en leuke dorpen. Ophaal bruggen en aquaducten. De ringvaart ligt een stuk hoger en de weilanden liggen lager waardoor je een prachtig uitzicht hebt. Heel veel molens van nog het echte soort.

Hoogte punt van de dag waren wel de parende Libelles in het staande want. Die wisten van wanten en lieten zich door mijn camera niet storen. Een libel heeft ook zo zijn prioriteiten.



Ook de enorme hefbruggen hebben zo hun charme.



Bij Krimpen aan den IJssel vinden we een schitterend plekje aan een oude steiger, super krikkemikkig, maar toch. Er staat een bordje verboden af te meren maar niet als je pleziervaart bent.
Er is een joepster van een elektriciteits kast, een vuilnisbak en een kroeg recht voor de deur. Een vriendelijke meneer pakt een touwtje aan en heet ons welkom. Ook andere dorpsbewoners komen kijken wat er ligt. Iedereen vaart hier of heeft gevaren. Het voelt als een warme deken deze hartelijkheid en het uitzicht op de rivier is geweldig.


Het was een schitterende dag.

Zondag 12 september 2010

We bekijken in de ochtend eerst het Tijler museum, helaas niet gratis vanwege de monumenten dag maar ik heb een jaarkaart dus hoeven we maar 1 kaartje te kopen. We nemen er uitgebreid de tijd voor en het is schitterend en afwisselend, zeer de moeite waard.



Het museum is zijn bibliotheek aan het verbouwen, een ruimte om jaloers op te zijn. Zulke kasten wil ik ook en ik denk velen met mij. Wouw.

Tot dat de bruggen draaien zit ik nog even lekker achter mijn spinnewiel, heerlijk.

Het weer is afwisselend en het landschap kan niet Hollandser zijn. We genieten van de huizen en de weilanden er is van alles te zien, mijn camera draait overuren.

Tegen de avond vinden we een plaatsje bij een steiger van een restaurant dat gesloten is en te koop staat. We gaan vroeg naar bed. Na zo’n slecht nachtje trek ik het niet en hier is het heerlijk rustig.

Zaterdag 11 september 2010

Vandaag is het de beruchte nine eleven, een dag om nooit te vergeten. Het is precies 9 jaar geleden dat we voor het eerst onder weg waren. In het midden een werktafel , een werkvloer om op te lopen en gordijntjes voor de plee, maar we voeren. En toen belden de kinderen 1 voor 1 en zag de dag er ineens stukken minder vrolijk uit.

Vandaag is het anders. Het weer is zonnig en we melden ons bij de sluis, er komen nog wat schepen aan. Als we voorzichtig de sluis invaren die wordt verbouwd commandeert een matrone ,op een kleine motorboot, met verheven stem en in onvervalst amsterdams ons dat we door moeten varen omdat er nog meer schepen in moeten. Nou mankeer ik niks aan mijn ogen maar zie dan toch dat ze achter ons middenin de sluis vast maakt. Zo moeders ligt en alle andere schepen ja die moeten zich maar behelpen. Iedereen ziet om in verwondering, haar man heeft het schaamrood op de kaken. Gelukkig voor haar heb ik goed geslapen vannacht.

Haarlem is een plaatje met het prachtige Droste gebouw, uit de tijd dat chocolade melk nog bestond. We zoeken een plekje en blijken echt hartje centrum te zijn afgemeerd. We liggen nog niet vast of Flos staat aan de kant. Ze is net gisteren thuis gekomen van haar zeilreis op het wad. We drinken even samen koffie helaas moet ze er vandoor .



Het is ook nog eens open Monumenten weekend en daar gaan we gebruik van maken. We zwerven door de stad, museum in museum uit zolang mijn voetjes het volhouden. We bekijken ook de St Bavo en gaan lekker op een terras naar ons eigen schip zitten kijken.

In en om Haarlem varen heel veel sloepen, met dure kussens en champagne. Ja zo kun je wel gezien worden. De scheepjes hebben dan ook geen dashboard maar een cashboard.

De nacht is zo hartje centrum wat minder. Het bier vloeit rijkelijk wat het geluid ten goede komt.

Vrijdag 10 september 2010

Deze ochtend worden we vroeg wakker omdat de wind is gedraaid en we met het zwaard de grond raken. Even een stukje hoger op, ontbijten en dan op weg naar Amsterdam.
Daar is zo veel te zien dat ik de foto's maar even het werk laat doen.
Via het Buiten IJ, dwars door Amsterdam naar het kanaal richting Haarlem.
Wat we een verontrustend gegeven vinden is dat in een hoop havenbekkens zoals de container terminal geen aktiviteiten plaatsvinden, ook hier is het recessie.
Aangekomen bij het kanaal naar Haarlem wacht ons een onaangename verrassing. De brug draait niet omdat de volgende brug kapot is en die kan alleen open met een monteur erbij die pas in de avond tijd heeft. Je vraagt je af wat hij voor schroevendraaier heeft die wij niet hebben, maar om nou op persoonlijke titel aan die brug te klussen gaat ons ook weer wat ver. Bovendien hoost het van de regen en samen met een engels jacht met drie wel zeer bejaarde maar hoogt vrolijke heren met een kopje thee in hun hand wachten wij geduldig. Na de brug net voor de sluis gaan we achter de remming liggen en kan het vrolijk doorregenen.