Eindelijk, daar is ze dan, de zomer. Helaas met absolute blakte. We denken dat het wel eens super heet zal kunnen worden, dus besluiten we er een motordag van te maken.
Ondertussen doe ik wat extra wasjes, droog in no time en poets het een en ander.
We steken de Grote Belt over naar het eiland Seeland.
Op de uiterste punt een vuurtoren en een grote betonnen praatpaal voor aalscholvers. De hierarchieen tekenen zich duidelijk in de hoogte af. Ja wie verre reizen maakt kan veel verhalen en dat doen ze dan ook, met een meeuw als rustige toehoorder.
Rond 15.00 uur komen we in het haventje van Rosno. Klein maar bijna helemaal nieuw. Het dorp is 2 km verderop en veel is er niet te beleven.
We lopen de haven rond en ook hier staan weer de gebruikelijke tafels waren de lokale bevolking met elkaar een biertje drinkt en verhalen vertelt. Er liggen al 2 jachten en later op de avond komen er nog 2 bij. Op de pier verzamelen zich vaders met kinderen die vissen. 1 vader staat met 2 kleine kinderen te vissen. De kleintjes kruipen over de rotsen of het aapjes zijn. Na een paar uur komt er een andere vader met 4 kinderen. Voordat alle hengels zijn opgetuigd is hij een uurtje verder. Als er een groot gejuich ontstaat als 1 van de meisjes een vis vangt staat hij geduldig te kijken hoe het probleem om de vis van de haak te halen wordt opgelost. Als er een emmer te water gaat wordt hij even boos op diegene die het heeft veroorzaakt, maar we brengen een pikhaak met welke het probleem wordt opgelost. In de vele uren dat zij daar met elkaar bezig zijn geweest valt er geen onvertogen woord. De visjes die worden gevangen gaan gelijk op het meegebrachte grilletje en iedereen is super tevreden. Het is een mooi gezicht.
Ook in deze haven laat iedereen zijn schip gewoon open als ie voor langere tijd de wal opgaat. Heerlijk relaxt.
Als in de avond de havenmeester langs komt en vraagt of we onze naam willen spellen levert dat een havengeld briefje op waarop staat kayOkay. Gewoon KOK dus op z'n deens.
Ook in de avond komen een hoop mensen vissen langs de haven. Ze vertellen elkaar een hoop zonder luidruchtig te worden. Slechts een paar achtergelaten flesje zijn een stille getuigen van hun aanwezigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten