Maandag 27 juni 2011

Maandag 27 juni 2011

Heerlijk geslapen en de zon staat al aan de hemel. De kleinere vissers vertrekken uit de haven en dat doen wij, na een paar boodschappen en wat ansichtkaarten ook.

We zeilen met afgaand water en kijk nou het grootzeil doet het ook nog. Heerlijk. 

Wat opvalt is dat op bijna iedere zandbank een ander soort torentje of baken staat. Net of ze daar een dozijn ontwerpers op los hebben gelaten met de opdracht: Jongens doe eens iets leuks, verzin nog eens een torentje" .

Ook de lokale duivenvereniging is niet vergeten, daarvoor staan de duiventillen al klaar. 

De kleine vissers zijn reuze vriendelijk en komen als je langs vaart hun stuurhut uit om te groeten.

Alles ademt een vriendelijke sfeer uit.

Helaas halen we het wantij niet.
We lopen vast en zijn getuigen van een stervende eidereend. 

Best triest, zo helemaal alleen op een bult zand. 

Tij tot overpeinzing dus, en dat levert een kleine in Memoriam op:

Hij heeft zijn langste

waddentijd gehad

zijn laatste vlucht

zijn laatste duik

en op zijn buik

sleept hij zich

nog een keer

naar de waterrand

deinend brengt de vloed

hem naar zijn allerlaatste zand

Het anker moet naar de geul worden uitgebracht en Bernard bouwt een vlotje met twee fenders, daar laat hij het anker op zakken, dan loopt hij tot midden in de geul en graaft het anker daarin .

Slim hoor, die Hollandse jongens. Daarna speelt hij nog even voor zeehond, het water is heel lekker. Als je niet beter wist zou je zeggen dat we weer een huiler naast de boot hadden.

Wat een futuristisch gezicht is zijn de kranen van Bremerhaven die zo het wad uit lijken te groeien.

Na het eten proberen weer verder te varen, maar lopen nog een paar keer vast, het is echt een heel smal geultje.

Als we na het wantij doorvaren tot de zon het land ontmoet en we nog even in de warme wind van de avond genieten blijkt dat een delegatie vliegen ons schip met een bezoek vereert. Daar ben ik helemaal niet blij mee, geef mij maar een huiler. En ja hoor we worden op onze wenken bediend. Het is huilertijd op het wad.

Zondag 26 juni 2011

We hebben heerlijk geslapen voor anker. Het is nog bedekt maar het regent niet. Voor het ontbijt probeert de zon zich al van haar goede kant te laten zien. Koffie lekker buiten aan dek. In ons boek hebben we gelezen dat er in Fedderwardersiel 2 haventjes zijn. Eentje voor de visserij, met een klein steiger waar jachten 2 dagen gratis mogen liggen ( als Hollander kun je dass Angebot natuurlijk niet afslaan)  en een echte jachthaven. Helaas  wordt het geheel een weinig ontsierd door de camping maar de vissershaven met zijn kleine vloot wordt omgeven door kleine huisjes. We gaan eerst voor de haven voor anker met het doel van de omgeving te genieten, maar besluiten al rap om toch maar naar binnen te gaan, de zon is heerlijk maar de wind net iets te hard en in de havenkom liggen we in de luwte. Het is er een gezellige drukte met veel dagjes mensen.

Vandaag ga ik lekker met mijn spinnewieltje in de kuip. Bernard heeft een viswinkel ontdekt met verse vis en maakt het reddingsmuseumpjepjepje onveilig. Je moet met laag water niet in de problemen komen want ook de reddingsboot ligt volkomen uitdroogd. Ook de geul nodigt niet uit tot een snel vertrek.

Als het water laag is openen de sluisdeuren zich vanzelf en zoekt het water van het achterland zijn weg naar zee. De vloed doet de sluisdeuren weer sluiten. Het klinkt een beetje als acht knopen onder vol tuig en met stroom mee..

Misschien dat het helpt de geul op diepte te houden.

In de middag moeten we een heuse parasol, of te wel visparapluie opzetten. Zo warm is het.

Na het avondeten kijken we uitgebreid naar 1 van de vissersschepen die vertrekt, eerst komt er een lading ijs aan boord, dan worden de netten gewisseld en weg zijn ze. We snappen niks van hun tuig en zij waarschijnlijk ook niet van het onze. Ieder zijn vak. Aan de kade staat overigens een koel wagen van de Roussant uit Zoutkamp te wachten op de verse garnaaltjes.

Dan gaan we even samen aan wal.

Aan het havenhoofd staat een grote platvis van roestvrij staal. Je kunt er heerlijk in zitten (alleen wat koud) en dan op een knop drukken. Er is prachtige muziek en een verhaal over het gebied waar je naar kijkt, super. Er wordt ook uitgelegd dat doordat de Weser steeds verder wordt uitgebaggerd voor de schepen die naar Bremen moeten de Jade verblubt en zodoende dat de haventjes die er zijn, verloren gaan. Van de 3 is er nog maar eentje over en dat is dus Fedderwardersiel.

Zaterdag 25 juni 2011

Helaas het snoei seizoen is weer begonnen. Er wordt vooral in de nacht weer flink gezaagd en daar wordt dit meisje niet echt vrolijk van. Ik ben dus zeer vroeg op. Genoeg tijd om een koek te bakken want gisteren werd mij zo langs de neus weg gevraagd wanneer de "Kaffee mit Kuchen" kwam, we waren nu immers in Duitsland.

We zien alle schepen het zeegat kiezen en zich opmaken voor de wedstrijd. Onze havenmeester en haar man gaan als kontrole schip mee. Zij kontroleert en hij vangt makrelen. Nog snel wordt ons een getijdenboekje van de haven in de handen geduwd en gezegd dat we altijd welkom zijn. Haar telefoonnummer staat op het info bord.

Na het startschot gaan we kijken bij de fietsen, kiezen er twee en gaan het dorp in. Ook hier zijn de lokaaltjes heel aardig en behulpzaam. We doen wat boodschapjes en bekijken de omgeving. Even is er bij mij wat paniek als ik denk dat de fiets niet remt, zei de havenmeester daarom: "gebruik wel op eigen risico"?. Maar het blijkt een echte duitse fiets met handremmen, ziet er goed uit, je moet alleen terugtrappen om te remmen. Als ze nou dass Fahrad zurueck hadden gegeven, hadden we het ze nog eens uit kunnen leggen.Deze fiets valt onder de categorie : doe maar net of je het snapt!.

Helaas gaan we net iets te laat de haven uit, de hele prikkengeul gaat prima, prachtig tussen hoge banken door met hier en daar een zeehond. Helaas zit er aan het aan het einde waar de geul begint een drempel, we lopen vast, gaan voor anker en wachten.

Het is fris, niet het mooie weer van de dag ervoor. 

Mijn laarzen ondergaan dan ook een metamorfose, gewoon het mes erin, ik wil korte laarsjes waar ik snel in en uit kan. Geen gehannes met toch al natte kleren. 

Als we vertrekken is het inmiddels 16.00 uur. We gaan richting Hohe Weg. Met stroom mee en opnieuw alleen onder fok en kluiver gaan we als een speer. Zo langzamerhand denken we erover het grootzeil maar te verkopen aan de hoogste bieder, hij  is tot nu toe nog niet omhoog geweest. Gelukkig horen we van andere zeilers hetzelfde verhaal. De Hohe Weg is prachtig en slingert alle kanten op. bijna aan het einde moeten we opnieuw even wachten. Aan het einde gaan we voor anker, het regent inmiddels behoorlijk. dat is voor het zout aan dek denken we dan maar. Morgen houden we een rustdag  en daar ben ik hard aan toe.

Vrijdag 24 juni 2011

We vertrekken net iets te vroeg uit Wangeroog. Helaas niets van het eiland verder gezien. De dienstregeling van de trein op papier is een andere dan de werkelijkheid. Op het wantij lopen we vast en we wachten even.

Daarna is het een schitterende tocht langs de oostpunt van het eiland waar de rollers uit zee nog binnenlopen en langs het onbewoonde eiland Minseneroog naar de Jade. Het is vriendelijk weer en alles gaat onder de Fok.

De prikkengeul is grillig maar zeer de moeite waard. Op de Jadebusum hebben we nog stroom mee. We twijfelen of we om 19.00 uur de sluis van Hooksiel nog zullen halen. Bovendien is het dan toch nog een paar mijl land inwaarts en al met al wordt het dan toch wel erg laat.

Ondanks dat het boek Nordseekueste von Cuchaven bis Den Helder van Jan Werner geen lovend woord over heeft voor het plaatsje Horumersiel of te wel Wangersiel besluiten we daar te overnachten.

Hoe lang de schrijver hier al niet is geweest weten we niet maar zijn verhaal kunnen we niet bevestigen. 

De mensen zijn er alleraardigst. Ze helpen met afmeren en als de havenmeester komt om af te rekenen vraagt zij vriendelijk of we een beetje voor of achteruit kunnen. Verder is de stroom en het water gratis, staan er boven aan de dijk fietsen voor als we naar het dorp of de douches willen. In de avond is het feest omdat er de volgende dag een regatta is, ook wij zijn van harte welkom in de feesttent. Havengeld is 12 euro.

Van de gratis stroom maken we gelijk gebruik om een broodje te bakken en na het eten gaan we ons gezicht laten zien in de feesttent.

De echtgenoot van de havenmeester vraagt of we met pensioen zijn, zo ja, dan mogen we bij hem op het bankje zitten, als ik uitleg daar nog niet bij te horen vindt hij dat mijn grijze haren genoeg zijn. 

In de tent is ook een dia presentatie van de vorige wedstrijd, natuurlijk met daaromheen de echte zeebonken verhalen, die naarmate het bier vloeit vanzelf overgaan in de zogenaamde sterke verhalen. Discussies over  de stroom aan de linker of rechter oever, boeien die gerond moeten worden en grootzeilen en spinakers. Ze gaan er helemaal voor.

Inmiddels wordt mij duidelijk dat de haven 3 verenigingen telt, die echter alle 3 hetzelfde tarief hanteren,lekker makkelijk iedere passant kost hetzelfde. De plaatselijke benzine pomp brengt op verzoek je diesel aan boord, niks gesjouw met jerrycans en de plaatselijke supermarkt doet ook niet moeilijk.

Aan de kopse kant van het steiger hebben we een prachtig uitzicht over het Wad en de paal waar je de stekker voor de stroom in stopt heeft een tafeltje met gaten, daar past je bierglas in, het is de zogenaamde ouwehoer paal. Helaas vergeten er een foto van te maken. 

Nee waar de haven zijn slechte naam aan te danken heeft, wij hebben het niet kunnen ontdekken. Maar het "Buckler" effect is voor de mensen daar wel te merken en beslist onverdiend.

Donderdag 23 juni 2011

Vandaag staan we bijtijds op want we willen met het treintje het dorp in. Net voor vertrek zien we de havenmeester en we kunnen best eerst naar het dorp en daarna betalen. Bijna ging het treintje toch nog voor onze neus weg, maar de conducteur was zo vriendelijk  nog even te wachten. Een kaartje kopen was er niet bij. Bij aankomst in het dorp nog geprobeerd om een kaartje te kopen voor de terugweg, maar dat was voor de loketmedewerker toch net iets te ingewikkeld. Zulke kaartjes hebben we niet, alleen die met de veerboot erbij op. Dus gewoon mond houden en op de trein stappen..... Daar kan de NS nog wat van leren.

In het dorp is TOERI het enige woord wat hierop van toepassing is. Een grote vreet en prullaria uitstalling. Een uitzondering is de boekenwinkel. Daar snuffelen we graag. De plaatselijke supermarkt had redelijk wat verse groenten en toen maar weer gauw terug, want dat was het niet voor ons. De haven is prima beschut en niet duur. De havenmeester uitermate vriendelijk.

Na betaling kozen we weer voor het ruime sop. Helaas kwam de nattigheid vandaag niet alleen van het water, maar vooral ook uit de lucht. Heel, maar dan ook heel af en toe kwam de zon een beetje waterig door om ons gelijk weer van een flinke douche te voorzien. Nee de zomer heeft haar "zoom van kant" nog even in de kast laten hangen.

Wat ik heel vervelend vind is dat ik mijn regenpak had uitgeleend aan onze plaatselijke Holleeder voor op zijn plof. Helaas is het daardoor thuis blijven liggen. Daarbij passen mijn laarzen niet goed en waren ze nat. Nat en koud behoren niet tot mijn favorieten en veroorzaakten de dip van de dag. Maar zodra de kachel weer snort en ik weer een beetje ontdooi is alles vergeten. 

Ook op de oostpunt van Spiekeroog liggen weer een hele bult zeehonden, prachtig maar te  nat om er foto's van te maken.

Ook vandaag zijn gezien de harde wind fok en kluiver de enige werkbare zeilen, met een beetje stroom mee loop je voor je het weet 8 knopen. 

De haven van Wangeroog ons laatste Duitse waddeneiland is sober en de havenmeester nors. Helaas zal er van ons plan om ook hier met de boemel naar het dorp te gaan niets komen. Je kunt alleen in de ochtend heen en laat in de middag terug.

Woensdag 22 juni 2011

We hoeven niet vroeg weg en de dag is stralend. Dus op het gemakje ontbijten, kopje koffie en een wandelingetje naar het havenkantoor.

Altijd leuk om te kijken wat voor extra info ze hebben, over het eiland of over het weer. 

Windguru hebben ze hier gewoon permanent op een scherm. Nu vraagt iemand  ons  advies en we nodigen ze later uit aan boord om in onze boeken en kaarten te kijken.

Bernard propt het schip weer vol met water en ik ga een lekkere wandeling lang de haven maken. Daar is een hele lange muur waar iemand zich heeft uitgeleefd in een grote muurschildering van schepen en vuurtorens. De bankjes voor de muur zijn meegenomen in de schildering.

Terug aan boord maak ik zijde in orde zodat ik daarop foto's kan afdrukken. Die verwerk ik dan in een quilt. Zo hoop ik dat er een soort van reisquilt ontstaat die een dierbare herinnering van deze reis gaat worden.

Bij de oostpunt van Nordeney liggen een streepje ( nee dat hoort bij vogels) beter is: een tros zeehonden, met kleintje. Ik zet mijn camera in de uiterste inzoemtand, maar helaas blijken de foto's niet scherp te zijn. Gaat ook moeilijk op deze afstand en op een stampend schip.

Onder Baltrum door denken we eerst over om Bensersiel aan te lopen, maar het boek van  Jan Werner beschrijft de plaats als: ein modernes, lebendiges Seebad, wobei die Betonung auf modern liegt: eine Orgie aus Beton und Pflasterstein. En als ik dan door de kijker kijk bedenk ik dat ik de schoenen van mijn ergste vijand er nog niet achter zou willen laten. Dus nee maar.

Het is nog maar 17.00 uur en ik stel voor gewoon door te varen tot Spiekeroog. Leek een goed plan tot Bernard eens goed achterom keek en constateerde dat hij deze bui niet ging afwachten. We varen net op tijd Langeoog binnen. Rond 20.00 uur komt de beloofde wind er aan en liggen we veilig aan een groot steiger. 

Even de familie bellen , die ons vertellen dat het vanaf morgen beter weer wordt en dan lekker eten. 

Bernard gaat na de regen nog even aan land en kijkt hoe laat morgen de trein naar het dorp gaat. 

Dinsdag 21 juni 2011

Rolde vroeg uit bed, dus genoeg tijd om de dag aan mij te laten wennen. Het ochtend laagwater heeft ons behoorlijk schuin achtergelaten.

Tegen de tijd dat het water weer zorgt dat we recht liggen is het 12 uur en gelijk neemt de vloed een loopje met ons, het anker krabt en we gaan er als een speer vandoor. Net op tijd om niet heel Borkum zonder gas achter te laten. Mooi die gele tonnen.

.

Onder fok en kluiver zeilen we tot aan het wantij. Dan gaan voor de zekerheid ook de onderwater zeilen erbij want het slingert enorm.

Alles gaat helemaal goed. Zeegat over en daar ligt Juist. De Geonav en wij gaan elkaar steeds beter begrijpen. Gelukkig hebben we er ook nog echte papieren kaarten bij. Het zeegat tussen Juist en Nordeney is wat ruiger maar goed te doen. Regende het in de ochtend heel even de rest van de dag laat de zon zich van haar goede kant zien.

In eerste instantie varen we de haven van Nordeney voorbij en proberen verderop te ankeren, dat stampt en bonkt ons teveel dus anker op en rechts omkeer richting jachthaven. Er is hier een soort van Hollandse kolonie geloof ik. Allemaal op weg naar Denemarken????? Kon er wel eens druk worden.

We vragen aan een paar Denen wat daar voor Radio kanalen zijn zodat we het weerbericht kunnen ontvangen. Zij geven ons vol vertrouwen hun boekwerkje mee zodat we dat even onder de kopieerder kunnen leggen.

Bernard slacht de oesters en de mosselen en maakt er een heerlijk maal van.

Het havengeld is sinds 2005 met 5 euro omhoog gegaan. Dat is nog geen pleuro per jaar, moet kunnen.

Maandag 20 juni 2011

Tegen 13.00 uur vetrekken we uit Noordpolderzijl. Heerlijk windje 3 tot 4 en zon met wat wolken.

We zeilen heerlijk onder fok en kluiver richting Borkum.

Onderweg maak ik een hoesje voor de Geonav. Helaas hebben we het stekkertje kapot gemaakt dus is er een hoop kunst en plakwerk aan te pas gekomen, het werkt weer, maar dat houdt wel in dat hij aan dek moet blijven. 

Bij Borkum varen we de jachthavens voorbij en gaan vlak voor het wantij voor anker. Zo rond 17.30 u

Dat doen we zoals gewoonlijk 2 x. Bernard denkt altijd dat het wad bij de buren groener is, cq dat er net iets verder op toch een net iets leuker plekjes is. Dit matroosje heeft inmiddels aangekondigd dit spelletje niet leuk te vinden en werkt vanaf nu niet meer mee. 

Eenmaal voor anker komt er.....hoe kan het anders een huiler op ons af. 

Later op de avond zien we hem/haar samen met moeder vrolijk spelen. 

Als ze echter meer dan een meter bij het jong vandaan is, blert ie gelijk de boel bij elkaar.

Zo vinden ze elkaar steeds weer. Moet volgens mij toch anders kunnen, maar leg dat maar eens uit aan een zeehonden moeder. Waar blijft de zeehonden fluisteraar.

De plaat waar we droogliggen is een grote schelpenbank met helaas weinig eten. Verwend als we zijn moet je de mosselen hier nog echt zoeken. Nou krijg ik er nooit genoeg van om lang de vloedlijn met mijn mandje te lopen.

Een dikke schol kiest vlak voor mijn voeten het hazenpad. Een heremiet kreeft rent voor zijn leven. Garnalen vliegen schichtig heen en weer en opnieuw is er een eenden familie die aan een rondje plaat rennen doet.

Op het wad raakt een mens nooit uitgekeken.

Maandag 20 juni 2011

Het weer is rustig. We vetrekken zo naar Borkum. Eenmaal buiten bereik van Nederland zal moeten blijken of ik via mijn Dongel kontakt krijg met het internet. We doen ons best maar of het ieder dag lukt is nog maar de vraag. Misschien dat er ineens een paar dagen tegelijk op dit blog komen.

zondag 19 juni 2011

Ook deze dag is varen niet echt verstandig. Het waait een dikke 7 met uitschieters tot 8. De natuur is mij welgezind want er ontstaat een natuurlijke afgedwongen rustperiode.

We lezen een beetje, nemen oude tijdschriften door en houden onze omgeving goed in de gaten. Het is, hoe leuk het ook lijkt, beslist geen wandel weer, want de kade loopt onder water.

De toeristen moeten boven aan de dijk blijven, de vuilcontainers dreigen zwemles te krijgen en de koeien houden een waterballet.

Zeeën staan op de kade en slechts de vloeipalen houden ons nog tegen. Het zal de eerste keer niet wezen dat er een schip in deze haven op de kade staat. In het worden van een toeristische attractie heb ik niet zoveel zin. Gelukkig gaat alles goed.

Windguru stelt ons gerust: de harde wind gaat tegen de ochtend liggen en dan kan er weer gevaren worden.

zaterdag 18 juni 2011

zaterdag 18 juni 2011

Bij het wakker worden is mijn eerste gedachte aan de kleine zeehond, zou hij deze storm nacht hebben overleefd? Zouden ze hem al hebben gevonden?

Het blaast nog steeds flink en we drijven al weer bijna. Helaas zijn de weersverwachtingen niet al te best. Waarschuwingen voor 6 en 7 met uitschieters naar 8. We besluiten de beschutting van Noordpolderzijl te zoeken. Als de lucht breekt gaan we anker op maar zelfs voor de fok blaast het te hard.

Als we bijna bij de scheidingston zijn komt er een vreselijke donkere lucht aan. We ankeren opnieuw om niet het risico te lopen uit de geul geblazen te worden. Het anker krabt dus alle ankerketting uit en we wachten de bui met de daarbij behorende wind af.

Weer ankerop en nu de geul. Zodra de prikken beginnen komt een klein koppie boven water en daar is hij. Een hele geruststelling dat hij de nacht heeft overleefd. Hij heeft opnieuw kans gevonden te worden. We waarschuwen in de haven opnieuw Marcel van Zeehonden opvang , de afgelopen nacht zijn 11 jongen binnengebracht. Het is niet alleen de verstoring maar ook de storm waardoor moeder en kind elkaar uit het oog verliezen.

In de haven liggen we heerlijk beschut.

Mijn kleine wastobbe werkt uistekend. Hij is gemaakt van een lege plastic pot en een oude deken. Het zgn hooikist effect. Stop voor het slapen gaan sokken en ondergoed in de ton, heel klein beetje bio wasmiddel erbij met warm water. Ton in de dekenhoes en laten staan tot de volgende dag. ’s Morgens een klein gymnastiek oefening: zet je voeten op de ton met deken en rol hem langzaam ( ± 15 min) heen en weer over de vloer en schoon is je was.

We wandelen tussen de buien door en als de zon schijnt is geen plek zo fotogeniek als Noordpolderzijl. En we zijn verzekerd van een rustige nacht.

17 juni 2011

Vrijdag 17 juni 2011


We varen tegen elf uur uit. Er staat nog steeds een pittige wind en eigenlijk willen we naar de oostpunt van Schiermonnikoog om daar een beetje tot rust te komen voor we doorgaan. Oververmoeide automobilisten zijn een gevaar op de weg, zo ook kapiteintjes die niet over de wallen van hun ogen, laat staan over de wallenkanten, kunnen kijken. 2 Dagen op de plaats rust kan nooit kwaad.

Berichten van de toren zijn niet erg hoopgevend. Bovendien gaat de wind draaien naar oost, dan liggen we aan lager wal. Andere beslissing, we gaan gewoon achter de fok aan zien waar we uitkomen.

Na de sluis nog een reserve glas voor de olielamp en daar gaan we. Het is bewolkt maar regent niet.

Natuurlijk past Bernard weer de grote afsteek truc toe totdat ik hem opnieuw moet uitleggen dat het de bedoeling is dat we varen en dat, als ik een terreinwagen had willen hebben ik er wel eentje gekocht had. Hij krijgt het schip weer los en volgt braaf de tonnen.

Voor Noordpolderzijl zoeken we een plek om te ankeren, mooi beschut onder de dijk. Tijdens het ankeren komt er een zeehond naar ons toe die roept, we denken dat het een moeder is die haar jong zoekt, omdat hij donker is en een grote kop heeft. Een essentiële fout zal later blijken. Baby’s roepen, moeders zoeken.

Helaas blijkt de plaats behoorlijk BLUB te zijn en valt er weinig te wandelen, dat is ook niet nodig want we kijken onze ogen uit.

Prachtige lepelaarparen en de eenden zwemschool is ook aanwezig. Kordaat stappen een stuk of 6 groten dapper door naar het water, gevolgd door een heleboel jonkies. Er is er natuurlijk altijd een(d)tje bij die geen dapperheids brevet heeft en die door de grotere moet worden aangespoord. Je hoort ze roepen: “schiet op, nee we hebben geen zwembroek nodig, die heb je al aan en die duikbril heb je al op, straks komen we te laat!!!!” Uiteindelijk gaat de familie te water en zwemmen ze dat het een lust is.

De sterntjes duiken naar de vis. De meeuwen schreeuwen en de aalscholver drogen hun oksels, de wolken kleuren de lucht, dit is wad op zijn puurst.

Als we na het eten buiten gaan zitten denk ik een hoop zeewier te zien totdat het ineens beweegt.

Het blijkt weer dit zeehondje te zijn, huilers hebben dus een grote kop en een klein lijfje. Via de kustwacht krijgen we kontakt met de zeehondencrèche. Men zou graag willen dat we op ons buik door de modder al zeehond spelend er naar toe kruipen, hem in een handdoek rollen en aan boord nemen. Ik voel me stokoud als ik de jongeman aan de andere kant van de lijn moet uitleggen dat we de spirit wel hebben maar dat ik vrees dat de lenigheid wat te wensen over zal laten op onze leeftijd.

Als dan plotseling het zeehondje onze kant opkomt besluit ik het toch te gaan proberen. Mijn mama gevoel zegeviert en ik ben van plan alle modder en wegzakken te trotseren om dit kleine mormel te redden. Maar zodra ik de ladder laat zakken maak hij rechtsomkeer, kijkt nog 1 x om zoals alleen een zeehond dat kan en verdwijnt in de golven. We vinden het beide jammer dat ik zijn mama niet ben. In mijn dromen komen zijn ogen nog een paar keer voorbij deze nacht.

We steken extra ankerketting voor het slapen gaan.

16 juni 2011

Eindelijk aan boord.

Met de klaagzang van onze jongste nog in de oren ( het is te lang, te ver weg en wat dies meer zij…..),
draag ik het huis over in andere handen.

Onderweg vraag ik mij af waar de tijd is gebleven dat ik met een simpel breiwerkje in mijn rugzak op weg ging. Alleen al de snoeren van alle elektronica vullen een tas en langs de wanden van de slaaphut hangen tassenvol knutsel. Zou ik het allemaal gebruiken???? Ik weet het niet, maar mochten mijn handen vastroesten dan heeft het daar niet aan gelegen.

Eenmaal aan boord is het vier uur in de middag en ik ben redelijk af. We besluiten om niet meer uit te varen. We proosten met een glaasje op onze reis, lekker eten koken en vroeg naar bed. De weersverwachtingen zijn niet bijzonder, we zien wel.

HOERA VAKANTIE

Nog even de laatste dingen inpakken en weg zijn we.
Dit jaar gaan we richting Denemarken.
Op zoek naar een nieuwe horizon, mooie plaatjes en verhalen