Het afzetten van de stukken mossel persceel blijf ik een fenomeen vinden. Het zijn toch net een soort van tuinhekjes in het Wad. Niks knarsende scharnieren maar wapperen mascottes aan een staak. En niemand loopt er zomaar andermans tuintje in ook niet op het Wad.
Als we het grootzeil verder uitpakken en het rif eruit halen blijkt dat ons zeil deze winter inwoning had. Waarschijnlijk vonden de zwaluwen het onder het stijger toch te koud en hadden zij hun heil in onze zeilen gezocht. Volgende keer wel graag ergens anders naar toilet dames, maar een droge borstel doet wonderen.
We gaan voor anker in het laatste stuk voor de blauwe slenk. Dat Wanty halen we niet meer. Ook hier liggen vele zeehonden met hun buikje in de zon. Sommige komen spelen nog in het water en komen nieuwsgierig dichterbij. Jonkies zijn er nog niet daarvoor is het nog te vroeg. Bovendien is er geen zeehond meer die zijn eigen kroost opvoedt want alle huilers gaan binnen de kortste keren in de buitenschoolse opvang bij Lenie en die krijgt daar dan weer subsidie voor.
Zodra het water nog maar laarshoog is gaat Bernard aan de slag met de hoge drukspuit en het werkt perfect, alle shit waar je anders uren op moest borstelen verwijder je binnen een minuut. Toch ben je ook nu weer blij dat het schip niet een meter langer is. De hydrofoor heeft er na anderhalf schip ook genoeg van en moet eerst koelen.
De plaats ligt bezaaid met tafel messen, wie hier ooit hebben gedineerd weet ik niet maar het moet een feest zijn geweest. Snap ook best dat de zeehonden een paar honderd meter verderop liggen. Dat doet au aan je buikje en ook aan je voeten als je erin stapt. Maar verzamelaar als ik ben neem ik een zak vol mee om er lichtjes van te maken.
Het is heerlijk rustig, helaas net iets te koud om nog in de avondzon te zitten. Ik ga lekker douchen en kijken of de foto’s van vandaag de moeite waard zijn om te bekijken.
<
Geen opmerkingen:
Een reactie posten